Мне падабаецца Мадрыд!
Ён паддае ахвоту
Пайсьці на пляц, дзе слаўны від,
Дзе помнік Дон-Кіхоту.
I я ля помніка стаю,
I вобразы на мэце.
Я бачу долю тут маю
На чорным манумэнце.
Стаіць цыбаты і худы,
З пагардай да зьнявагі,
Да кпінаў грубай грамады
I да крывой заўвагі.
У ім – і вера і любоў.
Шукаў ён праўды ў сьвеце.
Яму са скрыгатам зубоў
Крычала ліхалецьце.
Пустыя ў цемрадзі млыны,
Як ворагі-прыблуды.
Кружылі крыламі яны
I пагражалі ўсюды.
Гэрой на гэта не зважаў,
Ішоў сваёй дарогай.
Сваю ідэю ня звужаў
Нікчэмнасьцяй убогай.
Я каля помніка стаю,
Я прыдушыў самоту
I долю горкую маю
Сьпяваю Дон-Кіхоту.
Шляхотны рыцар Дон-Кіхот,
Натхні мяне адвагай.
Я сёньня выбраўся ў паход
З пяром, а не са шпагай.
I я з млынамі ваяваў,
Дзе пыл малолі жорны;
I ціха ветру падпяваў,
Хоць сьпеў мой быў мажорны.
Зірні! падобны да цябе,
Такі-ж, як ты, вандроўнік.
А хтосьці ў злосьці ўсё дзяўбе,
Што быццам я віноўнік.
А ўся, відаць, мая віна
Ў высокім захапленьні...
Плюе варожая мана
На чыстыя імкненьні.
|
|
